1 [برای سالار مغنیان بر لاتهلک. مزمور و سرود آساف] تو را حمد می‌گوییم! ای خدا تو را حمد می‌گوییم! زیرا نام تو نزدیک است و مردم کارهای عجیب تو را ذکر می‌کنند. 2 هنگامی که به زمان معین برسم، براستی داوری خواهم کرد. 3 زمین و جمیع ساکنانش گداخته شده‌اند. من ارکان آن را برقرار نموده‌ام، سِلاه. 4 متکبران را گفتم، فخر مکنید! و به شریران که شاخ خود را میفرازید. 5 شاخهای خود را بهبلندی میفرازید. و با گردنکشی سخنان تکبرآمیز مگویید. 6 زیرا نه از مشرق و نه از مغرب، و نه از جنوب سرافرازی می‌آید. 7 لیکن خدا، داور است. این را به زیر می‌اندازد و آن را سرافراز می‌نماید. 8 زیرا در دست خداوند کاسهای است و بادهٔ آن پرجوش. از شراب ممزوج پر است که از آن می‌ریزد. و امّا دُرده‌ایش را جمیع شریران جهان افشرده، خواهند نوشید. 9 و امّا من، تا به ابد ذکر خواهم کرد و برای خدای یعقوب ترنم خواهم نمود. 10 جمیع شاخهای شریران را خواهم برید و امّا شاخهای صالحین برافراشته خواهد شد.
