1 « روح من تلف شده، و روزهایم تمام‌گردیده، و قبر برای من حاضر است. 2 به درستی كه استهزاكنندگان نزد منند، و چشم من در منازعت ایشان دائماً می‌ماند. 3 الا´ن گرو بده وبه جهت من نزد خود ضامن باش. والاّ كیست كه به من دست دهد؟ 4 چونكه دل ایشان را از حكمت منع كرده‌ای، بنابراین ایشان را بلند نخواهی ساخت. 5 كسی كه دوستان خود را به تاراج تسلیم كند، چشمان فرزندانش تار خواهد شد. 6 مرا نزد امّت‌ها مَثَل ساخته است، و مثل كسی كه بر رویش آب دهان اندازند شده‌ام. 7 چشم من از غصّه كاهیده شده است، و تمامی اعضایم مثل سایه گردیده. 8 راستان به سبب این، حیران می‌مانند و صالحان خویشتن را بر ریاكاران برمی‌انگیزانند. 9 لیكن مرد عادل به طریق خود متمسّك می‌شود، و كسی كه دست پاك دارد، در قوّت ترقّی خواهد نمود. 10 «امّا همه شما برگشته، الا´ن بیایید و در میان شما حكیمی نخواهم یافت. 11 روزهای من گذشته، و قصدهای من و فكرهای دلم منقطع شده است. 12 شب را به روز تبدیل می‌كنند و با وجود تاریكی می‌گویند روشنایی نزدیك است. 13 وقتی‌كه امید دارم هاویه خانه من می‌باشد، و بستر خود را در تاریكی می‌گسترانم، 14 و به هلاكت می‌گویم تو پدر من هستی و به كِرم كه تو مادر و خواهر من می‌باشی. 15 پس امید من كجا است؟ و كیست كه امید مرا خواهد دید؟ 16 تا بندهای هاویه فرو می‌رود، هنگامی‌كه با هم در خاك نزول (نماییم).»
